«تاپس همبرگر» در بلوار ناهید خیابان جردن (آفریقا) ، اولین همبرگرها را با بهای سه تومان ، (بله 3 تومان!) عرضه میکرد که با یک بطری پنج ریالی نوشابه و یک پاکت سیبزمینی به بهای پنج ریال ، قیمت کل غذااز ۴۰ ریال بیشتر نبود.
در تهران طی دو دهه ۱۳۳۰ تا ۱۳۵۰ تعداد ساندویچفروشىها ازدههزار گذشت. در اوایل دهه ۱۳۴۰ ، همبرگر وارد بازار غذای ایران شد.
وقتی همبرگز تاپس بهای غذای خود را گران کرد و چهل ریال بابت یک همبرگر گرفت ، غوغایی در تهران بر پا شد. شهرداری دخالت کرد و دستور بازگشت به بهای سابق را داد که صاحب همبرگرفروشی زیر بار نرفت و به جای همبرگر ، پیتزاعرضه کرد که گرانتر بود را عرضه کرد.
این استراتژی اجباری تغییر در محصول، هرچند امروزه کمی عجیب به نظر میرسد، اما به دلیل نظارت دقیق بر قیمتها در آن دوره بوده است و نشان از خلاقیت در تغییر محصول در جهت حفظ سود دارد.
به نظر شما اگر امروز قیمت همبرگر یک ساندویچی کمی گران شود چه اتفاقی خواهد افتاد؟!
جالب بود .
man nemidoonestam..fekr mikardam jadide ina!
از اولین نوشابه هم بنویسید!